Update twee, okee

Hoi lieve Nederlandse mensen,

vanuit het ziekehuis stuur ik dit bericht. Zoals de meeste mensen weten is Hidai, mijn geliefde, een half jaar geleden door een muskito gebeten in de woestijn. Hier wordt hij nu pas voor behandeld in het ziekenhuis van Jeruzalem. Je weet wel, die ene met die mooie ramen (http://nl.wikipedia.org/wiki/Hadassah_Universitair_Medisch_Centrum).
Hij ligt nu voor de 4e keer aan de antibiotica. Het duurt zo'n vier tot vijf uur voordat zo'n zakje leeg is dus ik heb alle tijd om jullie, landgenoten, avonturen te vertellen. Het is de bedoeling dat hij 21 keer deze medicijnen krijgt toegedien, dus ik heb alle tijd.



Het leven is hier goed, lekker warm (37 graden) en veel eten. Ik denk dat ik 35 kilo zwaarder ben als ik weer naar Nederland kom, maar wat geeft het, ik heb toch al een vriend. Hidai's vrienden en familie zijn erg lief voor mij en we kunnen allemaal heel goed overweg. Wat wel vervelend is, is dat je soms raar wordt aangekeken op straat omdat je een korte broek en een shirtje draagt, maar ik leer er mee leven!

Eerst een treurige mededeling: Met spijt moet ik mededelen dat Charmi (hond van Hidai/Yaniv (broer) en Gil (papa))) is overleden. Hij was al heel erg ziek, hij had weinig zenuwen in zijn achterlijf en daardoor kon hij zijn achterste poten niet zo goed onder controle houden, ook was hij blind en had waarschijnlijk een hersen tumor. Zijn laatste dag heeft hij 2 aanvallen gehad. Er kwam allemaal schuim uit zijn bek en hij begon te schudden. Ik heb hem geproberen te kalmeren. Dit lukte en Gil zei dat ik magische handen had. Maar na deze aanvallen kon hij niet meer normaal lopen en botste overal tegen aan. Het was heel zielig om te zien en de fam. Gertel besloot om het te verlossen.
We hebben Charmi begraven op een heuvel vlak achter het huis van Gil, waar hij vaak met Charmi liep.

Nu vrolijke dingen:Zaterdag 4 sept. zijn we met een paar vrienden naar Palmagim beach gereden, een heel mooi strand waar veel jongeren komen. Lekker gezwomen en uitgerust. Daarna zijn we naar de T-market gereden (http://www.tmarket08.com/city.asp?id=118). Een grote markt met allerlei onbekende en bekende Israelische ontwerpers. Ik zag allemaal kleding en sieraden en werd gevult met adrenaline! Hidai en de andere jongens die natuurlijk totaal niet geinteresseerd in zijn FASHION liepen meteen naar de bar. Ik stond te kijken bij het tofste kraampje die op de markt te vinden was, toen de vader van een vriendin van Hidai mij aanstote: de designer bleek familie te zijn en stelde me aan haar voor. Heel toevallig. (http://www.facebook.com/pages/Kimente/149350635094386#!/photo.php?pid=343025&id=149350635094386&ref=fbx_album). Ik ben van plan haar een bericht te sturen om te vragen of ik een keertje met haar mee mag lopen, kijken hoe ze dit allemaal voor
elkaar krijgt! Na de T-market zijn we naar een heel mooi deel van Tlv (urban taal voor Tel Aviv, je weet) gereden en hebben we lekker aan het strand gegeten.

Zondag 5 september: zijn we s'avonds met zijn 3en weer naar Palmagim beach gereden en hebben we in de nacht gezwomen. We zaten vlak bij een Restaurant waar net een joodse bruiloft aan de gang was. De bruid en bruidegom werden op een stoel gezet en in de lucht gegooid (leuke gewoonten hebben ze toch!). Bijkbaar waren deze joden rijk want ze hadden een hele goede liveband ingehuurd. Ik ben hun dankbaar want wij konden ook volledig meegenieten van hun bruiloft!

Maandag 6 september: mijn eerste echte werk dag. Ook meteen de eerste keer dat ik zelf naar tlv (stoer geschreven) moest reizen met de trein en de bus. Mensen uit andere landen zeggen dat het niet verstandig is om in Israel met de bus te reizen maar het valt allemaal ontzettend mee schatjes! Bijna iedereen gaat met de bus.
Uiteindelijk na 7 keer vragen (Israel doet niet aan engelse bordjes voor toeristen met Trainstation of andere handige woorden erop) had ik het gevonden en ik kon meteen aan het werk. Na een kleine opdracht nam mijn stagebegeleider (die overigens van Poolse afkomst is,(lekker veel nationaliteiten!) me mee naar een vintage-cafe waar ze me alles heeft verteld over het bedrijf en hoe ze met opdrachten omgaan. Ook vertelde ze mij dat ik precies op het goede moment ben gekomen omdat er heel veel toffe opdrachten aankomen. DAT KLINKT GOED!
Terug naar de trein was veel makkelijker omdat ik wist waar ik heen moest, ik voelde me een vrouw van de wereld. Leuk gevoel (aanrader).

Dinsdag 7 september: Nu zit ik dus in het ziekenhuis, inmiddels al 5 uur, en over 45 minuten zijn we klaar. Als we hier klaar zijn rijden we naar centrum van Jeruzalem om 3 appartementen te bekijken!! Later meer gratis informatie over dit gebeuren.

FromElisabethwithlove